28 sierpnia 1946 wykonano wyrok na Danucie Siedzikównie.
Nie była jeszcze wtedy pełnoletnia. Ostatnie chwile jej życia wspominał ks. Marian Prusak, który został wezwany, aby udzielić jej ostatniego namaszczenia. Siedzikówna nie zginęła sama. Wraz z nią został rozstrzelany Feliks Selmanowicz „Zagończyk”, przedwojenny żołnierz zawodowy, uczestnik kampanii wrześniowej, który całą okupację służył w oddziałach polskiej konspiracji niepodległościowej.
Do krewnych dotarł gryps, w którym Danuta napisała: „Jest mi smutno, że muszę umierać. Powiedzcie mojej babci, że zachowałam się jak trzeba”.
ipn.gov.pl
Chciałbym powiedzieć Ci Drogi Czytelniku, że warto…
Pewien młody człowiek, związany z naszym ogniskiem, wyjeżdżał na studia do innego miasta. Miał zamieszkać w akademiku. Cieszył się, ale gdzieś „z tyłu głowy” pojawiały się obawy związane z nowym środowiskiem – bo dużo...