Dziś przypada 80 rocznica likwidacji niemieckiego obozu dla polskich dzieci przy ul. Przemysłowej w Łodzi.
Był to jedyny niemiecki obóz dla dzieci w okupowanej Polsce.
"A były w obozie łódzkim także dzieciaczki, zupełnie małe i bezbronne. Może mi Pani powiedzieć, co dwuletnie dziecko może zrobić Wielkiej Rzeszy, jakie szkody jej wyrządzić? Jedyną winą tych dzieci było to, że ich rodzice byli uczciwymi ludźmi Polakami, których Niemcy pozamykali i wymordowali w obozach koncentracyjnych lub zmusili do opuszczenia domów i wywieźli do katorżniczej roboty, nic więcej. One skazane były na męczarnię. Większość z nas nie miała do nich dostępu, chyba, że był alarm bombowy. Wtedy najstarsi mieli obowiązek opieki nad młodszymi. Ubieraliśmy te maluszki uspokajaliśmy je i wprowadzaliśmy do tych dziur udających schrony. Czyli właziliśmy na rozkaz do dołów z błotem i stojącą wodą, wykopanych tylko po to, żeby nas dręczyć. Ukrycie się w takim dole podczas nalotów nikogo by przecież nie uratowało. Pamiętam małego Jasia, którego przejęłam z kocykiem pod pachą. A on mnie zapytał, czy będę od teraz jego mamusią? Do dzisiaj serce mi się kraje. Niech mi pani wierzy, obóz na przemysłowej, to było wtedy najpodlejsze miejsce na ziemi. Późniejsza historia Polski dyktowana przez komunistów sprzedała nas i kazała milczeć.
(…)
Tam się tylko wciąż "Zdrowaś Maryjo" w myślach mówiło i ta tęsknota za domem. Nie myśleliśmy o rzeczach wyższych.
(…)
Zmorą dzieci były alarmy nocne. Te ostatnie zarządzono 3 - 4 razy w tygodniu. Dzieci wyganiano na dwór boso, na śnieg i mróz. Kazano im leżeć w błocie i wodzie, obić żabki, maszerować od muru do muru albo biegać z punktu do punktu. Kto biegał wolniej był bity, pejczem, kto śpiewał zbyt cicho niemiecką piosenkę, mógł przepłacić to życiem jak Mary, pochodząca ze Stanów Zjednoczonych. Zimą 1943 roku Genowefa Pohl kazała zakopać ją w śniegu, w zaspie. Pod płotem dziewczynki wykopały śnieżną jamę. Mary musiała tam wejść na godzinę, wystawała jej tylko głowa. Odmrożone ciało pokryły wrzody".
Fragmenty pochodzą z książki „Mały Oświęcim” J. Sowińska-Gogacz, B. Torański.
Zdjęcie j.w.
Wspomnienia z roku 2012
Wakacje
Podczas wakacji w naszym Ognisku Bożego Pokoju w Suchcicach będzie trwał nieustanny wieczernik. Będzie to czas modlitwy połączony z życiem wspólnym według charyzmatu Ogniska Bożego Pokoju. Nauki i homilie pomogą przyjąć dar Bożego Pokoju oraz posługiwać się środkami nadprzyrodzonymi w budowaniu rodziny czy w pracy wychowawczej lub w szkole. Ognisko Bożego Pokoju w Suchcicach płonie cały czas i można tam przyjechać też w ciągu roku. Zapraszamy także całe rodziny z dziećmi.
(“Płomień” 25 czerwiec 2012)
